juli

2 x 12 uur van Almere

Het eerste deel werd op de nacht van 13/14 juni gevist aan de Hoge vaart. Redelijk gehandicapt (mijn linker hand zat in het gips) vervolgden Ejo en ik de weg naar ons nummer (5). Ik kon helaas alleen de vaste stok hanteren en gelukkig stond er niet al teveel wind. Ejo besloot met de feeder strak tegen de overkant te vissen, terwijl ik op de 11 meter “gokte”. Meteen na het invoeren was het raak, een platte van 2 kilo gleed rustig in het netje. Daarna was het schrapen geblazen, zo af en toe zakte m’n dobber weg en mochten er enkele kilo’s worden toegevoegd.

Ejo mocht zelfs wachten tot halverwege de nacht eer hij zijn eerste vis mocht scheppen. Het was wonderlijk dat ikzelf tegen de morgen totaal geen beet meer kreeg (en dat bleef zo tot het eind), terwijl Ejo de ene ‘platte’ na de andere ving. We hadden ons ten doel gesteld om die dag tenminste bij de eerste 2 te eindigen. Ons gezamenlijk gewicht van 41 kilo bleek voldoende voor een voorlopige 2^e plek. Onze beide buren bleken het wat rustiger aan te hebben gedaan; buren links hadden 20 kilo en de rechter buren hadden een “schamele” 4 kilo. De kop had een totaal van 51 kilo, dus het 2^e verloop konden we vol aan de bak. De nummer 3 had 35 kilo laten wegen en was ook nog volop in de race.

Na een 5^e, 3^e en een 2^e plek in de einduitslag in de vorige edities, besloten we vooraf alles of niets te spelen. De loting voorspelde niet veel goeds; de nummer 3 in de tussenstand lootte de kop, wij nummer 3 en de leiders zaten op nummer 5. Onze trouwe buren Van Raaij en Co hadden wederom weer rechts van ons geloot (overigens de winnaars van vorig jaar). Bij aankomst aan de Lage vaart bleek i.v.m. de wind en weersvoorspelling de keuze aan de andere zijde was gevallen. Bij aankomst waren er al wat heren aan het trainen m.b.t. het naderende WK.

Nu moest er natuurlijk heel wat riet geknipt worden en daar is onze Ejo een ware professional in; het is dan ook een genot om naar te kijken. Terwijl ikzelf de strategie aan het bepalen was (het vuile werk moet ook worden gedaan), was Ejo driftig aan het knippen. Nu je direct onder de kant staand kon drinken, kon ik mijn driepoot voor de verlichting niet gebruiken en moest er een andere oplossing worden gevonden. Het was inmiddels 19:00 en gelukkig waren we net optijd klaar. Ejo “de Snor” viste wederom strak aan de overkant, terwijl ikzelf een stekkie in het midden had uitgekozen. Binnen een half uur had meneer al 3 buffels, tegen 0 voor mijzelf.

André was inmiddels ook gearriveerd (was gelijk de gesponsorde chocomel kwijt) en was benieuwd naar de gang van zaken. Ejo zag het somber in en verwachtte dat de kop met de prijzen aan de haal gingen. Rond middernacht kwam de buurman van nummer 2 vertellen dat hij pas vier dikke vissen had en op de kop er nog minder was gevangen (Jaja.... dat zal wel, dachten wij beide). Wijzelf hadden er op dat moment ‘slechts’ zeven.

Gelukkig hervond Ejo “de Snor” zich naar mate de nacht vorderde en liep het mannetje uit naar een onderlinge 15-7 tussenstand. De nacht begon langzaam terrein prijs te geven en nu hadden de vissen mijn stek gevonden. en begonnen werkelijk te azen. Met 10 vissen in het laatste anderhalf uur was het genieten geblazen. Met een totaal van 36 “platte” (16-20 onderling) ging de toeter. Was het genoeg? Ejo “de Snor” was niet geheel zeker van zijn zaak, maar wist wel te vertellen dat de vangst goed voor 70 kilo was. Ikzelf hield het op een voorzichtige 55 kilo.

De weegploeg (Van Raaij en Co) vroegen of ik hun vangst wilde wegen; zij kwamen uit op 12 kilo precies.

Nu roept Ejo wel meer wat, maar kilo’s schatten kan hij blijkbaar als de beste. Met een totaal van 69 kilo en 840 gram was men na 6 weegbeurten klaar. Met de geruststelling van Bert van Raaij (dit wordt niet meer ingehaald) was het afwachten wat “de kop” had gedaan. Na een poosje wachten werd medegedeeld dat zij op 45 kilo waren geëindigd. Nu waren we even de leiders vergeten......het zal toch niet????

Bij aankomst in de manege gelijk er even naar toegelopen. Voor ik iets kon vragen werd er al gezegd: “jullie hebben het goed gedaan, wij hadden 27 kilo”.

Dus eindelijk....... met 110 kilo en 3 punten waren we de rest (80 kilo/5 pnt en 78 kilo/6 pnt) ruim voor gebleven.

 Met ieder een mooie Ambassador Carp 1100 van Ultimate konden we (na meerdere pogingen van mijn kant) tevreden huiswaards keren (Ejo was bijna niet naar huis te krijgen; hij bleef ouweh@*ren).

 De organisatie was perfect, met beide keren een leuke traktatie en ik hoop dat de volgende keer wat meerdere koppels de weg naar de manege weten te vinden. Wij zullen zeker van de patij zijn.

Marcel

NAAR BOVEN