Wat hebben we dit weekend gedaan.

WAT EEN ARMOE

Zoals besproken werd het dit weekend de Lek bij Schalkwijk. Bij aankomst op de bekende verzamelplek zag ik een groene stationauto met daarachter een heus aanhangwagentje helemaal vol met visspullen geladen. Het was een prachtig gezicht hoe de laarzen van Peter als piek op een kerstboom fungeerde; nu maar hopen dat het niet ging regenen. Met een rustig gangetje werd de weg vervolgd en bleef alles keurig onder het netje liggen.

Onze Ed had er blijkbaar zin in, met de turbo erop werd over het gras geheel naar de rechter krib gescheurd. De overige deelnemers namen plaats op de gebruikelijke stekken aan de lange zijde. Kruimeltje nam plaats geheel aan de linkerkant, gevolgd door Opa, Peter, Hennie en mijn persoontje. Er stond geen zuchie stroming en meestal is dat een niet al te best teken. Na het klaarzetten van de spullen en het aanmaken van mijn voertje kreeg ik al de eerste opmerkingen van Hennie en later Ed; “Jezus, het ruikt hier naar aardbeien”. Ik ben een fruittypje zal ik maar zeggen. Hennie ging overigens voor de karamel, wat wel de eerste vis opleverde. Het was wel een lastige en moeilijke visserij die dag, voorzichtige aanbeten en kale haken. Wanneer je lichter ging vissen (haak 16 10/100), zwommen ze dwars door je onderlijn heen. In de eerste paar uurtjes werd er alleen dan ook wat voorn gevangen en “Kruimeltje” wist in totaal maar vier grondeltjes binnen te halen; ondanks dat hij het “goeie voer” had ;-) ;-) Je betaald wat meer, maar het is wel beter was zijn commentaar vooraf. De quote van de dag kwam op naam van Hennie met z’n regelmatige zin: “Tjonge Jonge wat een armoe”.

Pas in de laatste twee uurtjes werd er wat dikkere vis gevangen door Ed, Opa, Hennie en mijn persoontje. Ed mocht één brasem noteren, Opa en Hennie een mooie winde en ikzelf had drie “platten” in het netje liggen. De laarzen van Peter kwamen later alsnog van pas; Hennie zat namelijk vast met zijn korf tussen de keien en mocht deze effe lenen. Deze waren hem “iets” te groot, waardoor hij meer iets weg had van een laaf (met Utrechts accent). Sympathiek als hij is, bood hij na afloop nog wel even aan om ze geheel om te spoelen. :-p

Het laatste half uur werd er echter niets meer gevangen en we besloten om te gaan stoppen. Alleen Hennie en ikzelf vonden het nodig om de vangst te wegen, de rest had het leefnet gelijk al omgedraaid. Ikzelf kwam uit op precies 6 kilo en Hennie kwam uit op 3,340 kilo. De overige hadden tussen de 50 gram en 2 kilo.

Volgende week gaan we de IJssel een bezoek brengen met hopelijk een beter resultaat!!

Marcel